Το ιστορικό μιας γενοκτονίας
Είναι δύσκολο να πούμε πότε ακριβώς ξεκίνησαν όλα.
Ίσως αν αρχίσουμε να μιλάμε
για τα μέσα του 19ου αιώνα και συγκεκριμένα τη δεκαετία του 1860 (εξαιτίας του
εβραϊκού διαφωτιστικού κινήματος) όταν άρχισαν να καταφθάνουν στην Παλαιστίνη
(1882) οι πρώτοι Εβραίοι άποικοι λόγω κυρίως του ιδιαίτερα βίαιου κύματος διώξεων
που υπέστησαν στην Ρωσία. Δεν επρόκειτο για μία τυχαία κίνηση. Εκείνη την εποχή,
τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των Άγγλων και των Γάλλων αποικιοκρατών (τα οποία
οδήγησαν στις αρχές του 20ου αιώνα στην συμφωνία Σάικς- Πικό) σε συνδυασμό με
την χιλιαστική πεποίθηση των χριστιανών προτεσταντών, της ισλαμοφοβίας, των
βιβλικών ερμηνειών αλλά και των συμφερόντων των Εβραίων της Ευρώπης (κυρίως
μεγάλων πλούσιων οικογενειών), αρχίζει να δημιουργείται μια δυναμική και ένα
σχέδιο εγκατάστασης μιας μορφής εβραϊκής πολιτείας.
Ο Σιωνισμός και τα εθνικιστικά του κηρύγματα δημιουργούνται επίσημα το 1897 από
τον Theodor Herzl, ο οποίος στην Βασιλεία της Ελβετίας συγκαλεί το πρώτο
συνέδριο. Εκεί ανακοινώνει τα σχέδια του για την δημιουργία εβραϊκού κράτους στην
Παλαιστίνη. Έτσι ξεκινούν τα πρώτα κύματα σιωνιστικών μεταναστεύσεων ( η πρώτη
Aliyah έως το 1904 και το δεύτερο κύμα από το 1905-1914).
Αν και η απήχηση στην
αρχή ήταν απογοητευτική έως κατακριτέα (εξέχοντες ραβίνοι και ηγετικές
προσωπικότητες των κοινοτήτων το απορρίπτουν), στη συνέχεια, έχοντας την
υποστήριξη της βρετανικής πολιτικής η οποία αποτυπώθηκε με την διακήρυξη του
Μπάλφουρ εν μέσω του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (2 Νοεμβρίου 1917 -
ουσιαστικά ήταν μια επιστολή του Βρετανού υπουργού εξωτερικών προς τους ηγέτες
της Αγγλο-εβραϊκής κοινότητας που υποσχόταν πλήρη στήριξη στη δημιουργία
εβραϊκής πατρίδας στην Παλαιστίνη), άρχισε να δημιουργείται ένα μεταναστευτικό
ρεύμα στην περιοχή το οποίο μέχρι το 1945 προσέλκυσε περίπου μισό εκατομμύριο
νέους έποικους. Αν και οι Εβραίοι άποικοι αντιμετωπίστηκαν αρχικά από τους
γηγενείς Παλαιστίνιους ειρηνικά και συμπεριληπτικά, δεν άργησαν να φανούν τα
πρώτα σημάδια των πραγματικών προθέσεων της εγκατάστασης τους, κυρίως στις
πόλεις, στα εργατικά συνδικάτα αλλά και στην ύπαιθρο με τη δημιουργία των
κιμπούτς.
Σκοπός ήταν ουσιαστικά η εκδίωξη των Παλαιστινίων από τις εστίες τους,
φέρνοντας τους προ τετελεσμένων γεγονότων.
Ως αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών ήρθε η πρώτη αραβοισραηλινή σύρραξη στα
έτη 1936-1939 η οποία έληξε με ήττα των Παλαιστινίων. Το Παλαιστινιακό εθνικό
κίνημα αντιμετώπιζε τον Σιωνισμό ως ένα αποικιοκρατικό σχέδιο που έπρεπε να
ηττηθεί. Φτάνοντας στο 1947, όταν η Βρετανία αποφάσισε να θέσει το θέμα στα
Ηνωμένα Έθνη, οι Παλαιστίνιοι πρότειναν μαζί με άλλες Αραβικές χώρες, η εντολή
δημιουργίας ισραηλινού κράτους να αντικατασταθεί από ένα ενιαίο κράτος στην
Παλαιστίνη. Ο ΟΗΕ συζήτησε τη μοίρα της Παλαιστίνης επί επτά μήνες και έπρεπε
να επιλέξει ανάμεσα σε δυο δυνατότητες: τη μια που πρότειναν οι Παλαιστίνιοι, περί
ενιαίου κράτους το οποίο θα απορροφούσε τους υπάρχοντες Εβραίους εποίκους
αλλά δεν θα επέτρεπε περαιτέρω σιωνιστικό εποικισμό και την άλλη πρόταση η
οποία αφορούσε το μοίρασμα της γης σε Αραβικό και σε Εβραϊκό κράτος. Ο ΟΗΕ
επέλεξε τη δεύτερη πρόταση και, συνεπώς, το μήνυμα προς τους Παλαιστίνιους
ήταν: δεν μπορείτε να μοιραστείτε τη ζωή σας στη γη αυτή με τους εποίκους, το μόνο
που μπορείτε να ελπίζετε είναι να σώσετε τη μισή γη και να παραχωρήσετε την άλλη
μισή.
Φτάνοντας στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το ολοκαύτωμα των Εβραίων
που προηγήθηκε, ο ΟΗΕ τον Μάιο του 1948, προχώρησε στην αναγνώριση
ισραηλινού κράτους, αναγκάζοντας μέσα από την καταστροφή και τον όλεθρο
(Νάκμπα) περίπου 700.000 Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να
γίνουν πρόσφυγες στην ίδια τους την γη.
Ακολουθεί ο πόλεμος των Έξι ημερών το 1967 στον οποίο το Ισραήλ καταλαμβάνει
την Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη και την Χερσόνησο του Σινά. Αλησμόνητα θα
μείνουν τα γεγονότα με τις σφαγές περίπου 3,5 χιλιάδων αμάχων στις γειτονιές της
Σάμπρας και της Σατίλας στους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς στον
Λίβανο το 1982, οι δύο Ιντιφάντα το 1987 και το 2000, η εισβολή του Ισραήλ στην
Λωρίδα της Γάζας το 2013, το 2018 έως σήμερα (από τον Οκτώβριο του 2023) με
την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της.
Όλα αποτυπώνουν την κατάσταση στην
οποία έχουν περιέλθει οι κάτοικοι της Παλαιστίνης και των κατεχόμενων από το
σιωνιστικό κράτος. Αξίζει να αναφέρουμε και τις συμφωνίες του Όσλο το 1993 και το
1995, οι οποίες παρόλο που ανάγκασαν την ηγεσία της παλαιστινιακής πλευράς να
δεχτεί την αναγνώριση του Ισραήλ, τον διαχωρισμό των περιοχών τους σε
κλιμακούμενες ζώνες επιτήρησης (Α,Β,C) και έθεσαν τις βάσεις για μια μελλοντική
αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους, στην πράξη απέτυχαν (ο τότε
πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν δολοφονήθηκε και ο ηγέτης της
Παλαιστινιακής Αρχής Γιασέρ Αραφάτ δηλητηριάστηκε και πέθανε) και έφεραν
περισσότερους εποικισμούς και καταπίεση (δημιουργία τείχους τόσο στην Δυτική
Όχθη όσο και στη Λωρίδα της Γάζας και αμέτρητων check points).
Όλες οι ενέργειες του ισραηλινού κράτους χαρακτηρίζονται από τη προσπάθεια του
να υιοθετήσει την λογική της απανθρωποποίησης εναντίον των Παλαιστινίων, μία
λογική που ουσιαστικά υιοθετήθηκε από το ναζιστικό καθεστώς στην Γερμανία τη
δεκαετία του 1930 εναντίον των Εβραίων, των Ρομά, των σωματικά και ψυχολογικά
αναπήρων, των Σλάβων αλλά και των κομμουνιστών, από τους χριστιανούς
κονκισταδόρους στην Βόρεια και Λατινική Αμερική εναντίων των ιθαγενών
πληθυσμών, των λευκών προνομιούχων στη Νότια Αφρική με το καθεστώς
Απαρτχάιντ εναντίον των μαύρων κατοίκων και σε άλλες περιπτώσεις (Νέα Ζηλανδία
– Μαρόκο).
Μπορούμε πλέον να μιλήσουμε για εθνοκάθαρση (αν και τα επίσημα στοιχεία από
την Γάζα δείχνουν ότι υπάρχουν πάνω απο 50.000 νεκροί, υπάρχουν φόβοι ότι οι
νεκροί, κυρίως γυναίκες και παιδιά, ξεπερνούν τους 200.000, δηλαδή περίπου το
10% του συνολικού πληθυσμού της περιοχής) μέσα σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας,
βίας, δολοφονιών, καταπάτησης στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
φυλακίσεων (ακόμα και ανηλίκων), εκτοπισμών, αποικισμού (περίπου 1,5 εκατ. νέοι
έποικοι σε περιοχές Παλαιστινίων), ισοπέδωσης νοσοκομείων, πανεπιστημίων και
σπιτιών (περίπου το 90% των οικημάτων στην Γάζα έχουν καταστραφεί),
καταλήστευσης της γης αλλά και καταστροφής της καθώς και ολοσχερούς
καταστροφής μνημείων και πολιτιστικής κληρονομιάς (εδώ και 1,5 χρόνο στην Γάζα
έχουν καταστραφεί ή υποστεί σοβαρή ζημιά 218 μνημεία).
Δεν θα ήταν υπερβολή αν
λέγαμε ότι ολόκληρη η περιοχή της Λωρίδας της Γάζας έχει μετατραπεί σε ένα
ανοιχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο οι σιωνιστές πειραματίζονται και
δοκιμάζουν κάθε νέο τεχνολογικά πολεμικό μέσο.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν αποδείξεις ότι το κράτος του Ισραήλ διαπράττει
γενοκτονία κάτι το οποίο στοιχειοθετήθηκε και στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τον
Ιανουάριο του 2024, έπειτα από προσφυγή σε αυτό της Νοτίου Αφρικής. Ως εκ
τούτου, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου αλλά και ο πρώην
υπουργός του Γιοάβ Γκάλαντ καταδικάστηκαν για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα
κατά της ανθρωπότητας τον Νοέμβριο του 2024 και εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης
τους από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης.
Εν κατακλείδι, αυτό το οποίο συμβαίνει στην Παλαιστίνη ξεπερνά κάθε νοσηρότητα.
Το γενοκτόνο κράτος του Ισραήλ, σε συνεργασία με τις Η.Π.Α. αλλά και τις
περισσότερες “δημοκρατικές” κυβερνήσεις της Δύσης, δολοφονούν έναν λαό στο
όνομα των γεωστρατηγικών τους σχεδίων, των ιμπεριαλιστικών τους συμφερόντων
αλλά και της αδιακόπης διαμάχης για επικράτηση στην παγκόσμια σκακιέρα.
Από την πλευρά μας, σε αυτήν την μικρή γωνιά της χώρας με όση δύναμη και
αξιοπρέπεια έχουμε, έχουμε διαλέξει πλευρά.